Afgelopen dagen in Istanbul

Afgelopen twee dagen heb ik niets van me laten horen omdat ik moe en een beetje ziekjes was (en ben eigenlijk). Ik had de puf niet om na een zeer lange dag ook nog eens mijn verhaal hier te typen. Vanavond vliegen we terug naar Nederland, waar ik tot rust kan komen en uit kan zieken. Ondanks dat ik ziekjes was, hebben we het leuk gehad met Arda. En we hebben veel gelopen, zo-veel ge-lo-pen! Ik ga in deze blog niet alles volgens chronologische volgorde vertellen want dat lukt mij niet. De dagen en de activiteiten zijn zo door elkaar gegaan dat ik ongetwijfeld fouten zal maken als het op volgorde gaat. Daar ga ik dan:)

Arda vertelde dat drie vrienden van hem ook in Istanbul waren en of hij met ze mocht afspreken. Wat mij betreft was dat prima, dus hebben we afgelopen twee dagen ook dingen gedaan met een ander gezin. De eerste avond dat de kinderen afspraken, hebben we in Kadikoy afgesproken. De kinderen mochten een uur zelf iets leuks doen en wij als ouders hebben afgesproken waar af te spreken met  ze. Ik ben toen in mijn eentje naar mijn vaste boetiekje gegaan waar ik elk jaar wel een jurkje koop. Dit boetiekje is erg bijzonder omdat alles fairtrade is (ze maken alles zelf), van elk kleding stuk 1-2 zijn (haute couture dus:) ) en omdat ze elk kledingstuk een naam geven. Ik heb deze keer Tokyo gekocht:) en ik ben helemaal verliefd. Verder heb ik een shirtje en vintage oorbellen gekocht. De kledingstijl van deze winkel is 60's 70's, past heel erg bij mij. Ik heb ook heel leuk met de verkoper gekletst over kledingstijlen en welke kleuren ik zou moeten kiezen. Volgens hem is groen echt mijn kleur, dus heb ik een groene jurk,  een groen shirtje en groene oorbellen gekocht:) Ik ben er echt heel blij mee! Ik ben geen voorstander van consumeren maar dit winkeltje is helemaal fairtrade en zoals mijn nichtje altijd zegt 'Als je hart er vol van is, moet je het kopen meid' :) Dat heb ik dus gedaan in dit geval. 
Na mijn uurtje in de boetiek ging ik terug om Arda op te halen. Hij had het ook heel leuk gehad. Misschien zouden we elkaar wel weer tegenkomen, zeiden we, en dat gebeurde de dag erna ook:) Gisteren was ik jarig en wilde iets leuks doen, alleen omdat ik me niet lekker voelde, wilde ik het niet te wild maken. We hebben dus de taxi gepakt en naar Dolmabahce sarayi (Dolmabahce paleis) gegaan. Deze saray is voor mij heel belangrijk omdat mijn grote held Mustafa Kemal Ataturk er een tijd heeft gewoond en er is overleden. Als ik in Dolmabahce ben, neem ik altijd even tijd om hem te herdenken en mijn dankbaarheid te uiten voor alles wat hij heeft gedaan voor een moderne Turkije. Als hij er niet was geweest, was ik nu geen vrije vrouw. Maar verder met Dolmabahce; toen we daar aankwamen, zagen we direct bekende gezichten; het gezin van gisteren. Het was erg leuk om te zien hoe de jongens het samen gezellig hadden en blij waren elkaar te zien. Vier jongens (alle vier puber) en dan een museum bezoeken:) Het ging oprecht heel goed, maar het laatste stukje waren ze wel uitgekeken en begonnen een beetje te klieren:) Hoort er ook bij, ze deden het verder fantastisch. Terwijl de jongens met elkaar rondliepen en het gezellig hadden, heb ik gewandeld met de ouders. Het was heel gezellig en leuk om met nieuwe mensen kennis te maken. Vooraf wist ik niet goed wat me te wachten stond, voor hetzelfde geldt heb je geen klik en zit je een uur aan elkaar vast, maar dat was dus echt niet het geval. We hebben het hele museum met z'n allen afgemaakt en zijn daarna uit elkaar gegaan. Arda en ik besloten om (weer) naar de bioscoop te gaan, Arda voor de popcorn en ik om uit te rusten:) We vonden een winkelcentrum met een bios in de buurt en hebben een film uitgekozen die op dat moment draaide. We hebben nog nooit zo een rare film als deze gezien, hier waren we het unaniem mee eens:) De film heette 'Shadow in the cloud' en was duidelijk een low budget film:) En toch denk ik dat deze film ons voor altijd bij zal blijven, juist omdat het zo bizar was:) Na de bios namen we de taxi naar ons hotel en hebben daar uitgerust. Ik ben eigenlijk gelijk in slaap gevallen, maar heb een onrustige nacht gehad door de keel- en oorpijn. 

Eergisteren zijn we naar Topkapi palace gegaan omdat Arda zich er niets meer van herinnerde. Ik heb met Arda toen hij klein was zoveel gedaan maar hij is het meeste wel vergeten. Geeft niets want dan voelt alles weer nieuw aan voor hem. Topkapi was mega druk met ellenlange rijen. Sommige delen van het museum hebben we niets eens kunnen bezoeken omdat we te lang moesten wachten. We zijn wel naar de vertrekken in de harem geweest, daar was het een stuk rustiger omdat je daar extra voor moest bijbetalen. Ik ben blij dat we dit hebben gedaan, anders hadden we amper wat kunnen zien van Topkapi. 

Mijn conclusie nav. deze vakantie is, is dat we onze vakantie niet meer moeten eindigen met Istanbul omdat het te veel prikkels zijn en veel te druk is, vooral in de zomer. Ik zou iedereen die Istanbul voor het eerst bezoekt dan ook adviseren om niet in de zomer naar Istanbul te gaan, maar in de herfst of in de lente. Het weer is dan heerlijk en het is niet te druk zodat je alles op je gemak kunt bezoeken en bekijken. In de zomer is Istanbul wat mij betreft geen aanrader. Verder kan ik alleen maar zeggen dat we een heerlijke vakantie hebben gehad waarin we heel veel hebben meegemaakt. We hebben zeven steden bezocht met totaal verschillende karakters, waardoor ik deze vakantie ook als rijkdom heb ervaren. Ik heb in krap een maand verschillende culturen mogen zien, waar ik heel dankbaar voor ben. Er is zo veel te ontdekken in Turkije, het is echt een land vol met contrasten, en dat soms al maar na 2 uur rijden. Verder heeft deze vakantie mijn band versterkt met mijn samengestelde gezin, met mijn vriend en met mijn kind. We zijn onze vakantie begonnen met Arda, later als samengesteld gezin, toen met mijn vriend en ten slotte weer alleen met Arda. Ik vind dat we dit op deze manier goed hebben gedaan. Mijn relatie met de kinderen van Sinan is absoluut sterker geworden. Verder hebben Sinan en ik ervaren dat wij met z'n vijven steeds beter op elkaar ingesteld zijn en dat wij het goed doen met z'n tweetjes als ouder. Heel fijn om dit te zo te ervaren. Ook vond ik het belangrijk dat ik ook tijd had met Arda alleen. Het is sinds Arda 5 jaar is (hij is nu 16!) altijd hij en ik geweest, dus onze band is heel anders dan met wie dan ook. In het dagelijks leven hebben we tegenwoordig weinig tijd voor elkaar; ik heb mijn werk, mijn leerlingen, mijn vriend, mijn familie en vrienden en Arda heeft zijn eigen school, vrienden en vriendinnetje. We doen veel ons eigen ding en diepgang tussen ons is soms afwezig. Tijdens de vakantie hebben we onze relatie weer aangehaald en veel tijd gehad om met elkaar te kletsen, aan elkaar te ergeren en heel veel te lachen. Heel fijn dat dit er steeds is als stabiele factor. Volgend jaar is hij 17, wie weet wat hij dan wil. Misschien wil hij met z'n vriendin op vakantie, je weet het niet. Vandaar dat ik elk moment met Arda als waardevol ervaar. Ik hoop in de kerstvakantie ook iets te gaan doen met Arda. Jullie horen het al; mama is lichtelijk in paniek om haar kind los te laten dus probeert zo veel mogelijk te doen voordat hij uit mijn handen glipt:) 

Dit was mijn laatste blog voor deze vakantie. Ik heb niet altijd de energie gehad om alles op te schrijven en te beschrijven maar ondanks dat hoop ik dat jullie hebben genoten van mijn blog. Ik hoop jullie te 'zien' bij andere reizen. 

Liefs,

Ayse