Antalya, here we are!!

Ja, ik ga het weer doen, ik ga eraan geloven; ik ga bloggen!!! 

Deze vakantie wordt eigenlijk de eerste vakantie na lange tijd. Vorig jaar ben ik wel in Turkije geweest maar het was een ‘bruiloftsvakantie’ (schoonbroertje ging trouwen) en heb ik niet echt kunnen ontspannen. Het jaar daarvoor ben ik geopereerd dus niet op vakantie geweest, en dan ook nog corona. Duussss….vakantie, maar ik weet niet meer zo goed hoe het ook alweer ging. Ontspannen? Van alles doen? Hele dag op het strand hangen? Socializen of juist als een aso niemand aankijken?

Heellluuupppp!!!

Het gaat ook wel een bijzondere vakantie worden hoor; ik ben soms alleen, soms met mijn kind, soms met mijn vriend en met zijn kinderen en zelfs drie dagen met mijn moeder. We gaan alles afvinken; zon, zee, strand, cultuur, backpacken, treinreizen, busreizen.

Dag 1: 

Leuk, met mijn kindje alleen Antalya verkennen… dacht ik. Niet dus, want hij heeft met zijn vrienden uit Nederland afgesproken en gaat een dagje raften.

Dat betekent dat ik dag 1 al helemaal voor mezelf heb. Eigenlijk wel lekker, even helemaal tijd voor mezelf. Lekker slenteren, oude herinneringen ophalen en vegantentjes afstruinen.

Ik begon met een veganontbijtje in Kaleiçi. Eigenlijk geen ontbijtje, maar meer ONTBIJT. 

Het was megaveel en ik kreeg de helft niet eens op. Ook niet geprobeerd om alles op te eten want ik weet hoe deze vakantie gaat eindigen (+…kilo’s).

Na mijn ontbijt moest ik nog wat praktische zaken regelen (simkaart, duikcursus etc). 

Na alles geregeld te hebben, ging ik random slenteren. 

Ik ben ruim 20 jaar niet in Antalya geweest en was helemaal verbaasd maar ook een beetje emotioneel om alles weer terug te zien. Er was veel veranderd, maar veel ook niet. 

Al kletsend met verkopers vond ik mezelf weer terug bij Kaleiçi, waar wij dus verblijven, alleen dan nu boven ipv. beneden. 

Op zoek naar een tas maakte ik kennis met een superleuke vrouw die naast tassen ook vegan borek, sarma en mucver verkocht. Achter had ze echt een ‘geheim’ plekje waar je uitzicht had op de zee en bergen. Daar heb ik zo vreselijk genoten van mijn eten en mijn Turkse thee hartje hartje hartje.

Ik was er helemaal alleen met alleen maar katten om mij heen. Ik zei tegen de eigenaar dat ze meer reclame moest maken van haar tentje omdat het echt top was! Toen ik vertrok, kreeg ik nog een bakje sarma mee als ‘ikram’, een cadeautje dus. Ik heb er toch voor betaald, wat wel moest met heel veel aandringen. Als zij zo haar etenswaren verkoopt, komt ze echt niet rond. 

Nadat ik had gegeten, liep ik richting de haven om daar een beetje rond te kijken.

Er staan zoveel standbeelden met het verhaal van de persoon erbij in Antalya. Echt heel leuk om ze allemaal te lezen. Van historische figuren tot mensen die recent zijn overleden en belangrijk waren voor Antalya. 

Ik heb ze allemaal gelezen en gekomen tot KaraAli oglu parki. Dit is een park waar je bij kunt komen van de drukte van de stad en met een granaatappelsapje het uitzicht (bergen!! Die mis ik zo in Nederland) kan genieten.

Onder het genot van een sapje heb ik vooral gekeken naar een gevecht tussen een man en drie honden🙈 Was echt bizar om te zien. De man had twee vuilniszakken in zijn hand die de honden interessant vonden. 

Ze vielen hem aan en ipv. weglopen, ging de man ook in de aanval.

Ondertussen kreeg ik een appje met ‘anne, rafting was heel leuk. Nu gaan we naar het zwembad en daarna samen eten. And no panic, we hebben nog genoeg tijd met z’n tweetjes’. Deze jongen kent mij te goed.

Eerlijk gezegd vond ik het wel prima zo, de hele dag alleen.

Toen ik besloot om naar ons hotel te gaan, was het 16.30 uur en was ik echt uitgeblust door alle indrukken en de warmte. 

Even pauze in het hotel besloot ik. Dat ‘even’ werd ruim een uur incl. dutje.

Na mijn pauze ging ik naar de Art bazaar in het centrum. Daar heb ik mijn patiks (slofjes) aangeschaft voor de winter. 

Ze zijn zoooo schattig!!!

Verder ben ik tijdens het slenteren een heel zielig kittentje tegengekomen. Mijn hart brak toen ik hem zag. Met mij samen waren er nog twee jongens die bij hem bleven en het niet over hun hart kregen om hem daar alleen te laten.

Dus wij met z’n drieën de dierenambulance bellen, doorverwezen worden naar de spoed van de gemeente etc. etc.

Uiteindelijk hebben we iemand kunnen bereiken die zich over het kittentje zou ontfermen, alleen zou het nog uren kunnen duren vanwege de drukte. De jongen die bij me stond heeft zijn nummer achtergelaten bij ze, zodat ze hem kunnen berichten zodra ze er waren. En ik heb mijn nummer aan de jongen gegeven zodat hij mij weer kon laten weten hoe het met kittentje gaat.

Tot zover het kittentje.

Tegen negenen merkte ik op dat ik honger had. Ik had gehoord van Restaurant Fatma Sultan waar ze vegan- en nonvegan menu’s hebben. Daar ben ik dus naartoe gegaan, en met 1 woord; aanrader! Oke, nog meer woorden; dikke, vette aanrader!!!!

Ik heb manti en icli kofte gegeten en het was heeerrlijjkk!!! Ook het personeel wat superleuk. We hebben veel gekletst over veganisme en over het leven algemeen in Turkije en Nederland.

Ik hoop er morgen ook heen te gaan. 

Ik merk dat je veel toegankelijker bent wanneer je alleen bent. Mensen spreken je sneller, maken een praatje met je, waardoor je met veel mensen kennismaakt en zoveel meer leert van de wereld. Dat is echt de meerwaarde van (alleen) reizen en openminded zijn tov. anderen.

Hierna heb ik nog wat gewandeld en uiteindelijk besloten naar het hotel te gaan. Het is nu 22.30 uur en Arda is er nog niet. Nog even op hem wachten en dan een superleuke dag afsluiten.

Morgen hebben we minder denk ik omdat we ook familiebezoek gaan doen.

Tot morgeennnn.