Een beetje ziek

Hi mensen,

Ik begin te twijfelen of ik wel elke dag moet gaan schrijven, want het begint wel heel loom te worden:)

Ik weet dat het nu snikheet is in Nederland, nou hier is het dus hetzelfde.

Het is tot 18.00 uur zo warm dat we geen pap kunnen zeggen.

We hadden allemaal plannen maar het enige wat we konden doen tot 16.00 uur is voor ons uit staren, in de airco zitten of in het zwembad liggen.

We voelen ons allemaal ook een beetje moe en ziekig, dus we hebben ons pension amper verlaten vandaag.

De jongens gingen lekker hun eigen gang en Sinan en ik ook.

Sinan en ik hebben tot 20.30 uur aan de bar gezeten en met een stel gekletst. Het was een heel bijzonder stel dat in Turkije woonde maar hiervoor in meerdere landen hadden gewoond vanwege hun werk. Ze werken met overheden van landen waar mensenrechten nog een aandachtspunt zijn. Ze zetten daar projecten op voor bv. vrouwen en kinderen.

De man van het stel was nog niet zo lang geleden teruggekomen uit Afghanistan en vertelde de humanitaire ramp die daar plaatsvond.

Ook was het heel fijn om de vluchtelingencrisis in Turkije vanuit hun oogpunt te bekijken. Ze waren veel objectiever dan de Turken die wij hebben ontmoet tot nu toe. Ze benaderden het veel humaner en vanuit breder perspectief. Was verfrissend om te horen. 

Daarnaast had het meisjes een vriendin in Utrecht die nog net in Nederland was komen wonen. Ze vroeg mijn nummer zodat ze dat aan haar vriendin kon geven en ik haar misschien zou kunnen helpen.

Bij het avondeten maakten we kennis met weer een ander samengesteld gezin. Wat een verhalen hoor je als je op vakantie bent.

Een stel dat elkaar leerde kennen toen ze 19 waren, elkaar uit het oog verloren, met anderen trouwden, kinderen kregen en elkaar daarna weer terugvonden. Heel bijzonder.

Verder hebben we in de avond weer okey gespeeld met Sinan en de jongens zijn naar het dorp gegaan.

Op dit moment luisteren we live naar psychedelische muziek in ons pension.

Ik ga zo naar bed want ik voel me niet helemaal lekker.

Tot morgen.