Een beetje ziek, maar ook weer niet

Een dag waarin we heel weinig maar ook weer veel hebben gedaan.

We werden vroeg wakker met Sinan en hebben nog lang uitgerust. Ik ben vanaf het begin van de vakantie al niet lekker en ben maar niet afgekomen maar van de keel- en oorpijn. Het is geen corona want getest, wss. komt het door de weersveranderingen waar ik steeds mee te maken heb. De airco helpt ook niet echt mee.

Maar goed, wakker worden, uitrusten en ontbijten dus.

In de middag gingen we op bezoek bij de tante van Sinan. Ze heeft een heel bijzondere en gevoelige zoon (19 jaar)die totaal niet past in de machocultuur hier in Karaman.

Hij schrijft gedichten, is bezig met een roman en tekent prachtige portretten.

Hij leeft in zijn eigen wereld en kan moeilijk aansluiting vinden met leeftijdsgenoten.

Sinan en ik zagen direct wat een bijzondere jongen hij is en hebben heel veel gepraat met hem. Ik mocht zijn roman en gedichten lezen. Hij schrijft oprecht mooi en meeslepend.

Ik gun hem zo dat hij tot zijn recht komt hier en niet verloren gaat in deze cultuur.

Morgen zien we hem weer en ik kijk er echt naar uit.

Na dit bezoek besloten we om naar de begraafplaats van Karaman te gaan om Sinans oma en opa’s te bezoeken.

Ik word altijd melancholisch van begraafplaatsen, vind het eigenlijk ook niet leuk om er te komen, maar ik merkte dat het belangrijk is voor Sinan.

Uiteindelijk hebben we er veel rondgelopen, ook gekeken naar andere graven en de graven van militairen bezocht. De jongens hadden er veel vragen over. Was fijn om te zien dat ze oprechte interesse hadden in de mensen die daar begraven waren. 

Na het begrafenisbezoek gingen we allemaal uit elkaar; mijn schoonmoeder naar huis, de jongens de stad in en Sinan en ik wandelen richting centrum.

Het plan was om ergens iets te drinken maar ik voelde me oprecht niet lekker dus besloten we al wandelend naar huis te gaan.

Echter, onderweg kwamen we een groene kikkererwtenverkoper tegen. Ik was blijjjj!!! Al jaren ben ik op zoek naar de groene kikkererwten want het is heeeerlijk! Het is in principe een bosje kikkererwten dat nog niet helemaal rijp is, dat wordt gegeten als snack in Turkije. Helaas kun je het niet overal vinden en ook niet in elk seizoen. Ik at het als kind altijd in Antalya.

Ik was dus helemaal gelukkig:) We hebben een bosje gekocht en zijn op een bankje aan het plein gaan zitten. Het was heel gezellig; lekker kletsen met elkaar, mensen kijken, filosoferen. 

Rond 22.30 uur kwamen we kapot thuis. We hebben snel nog ons avondeten gegeten en zijn daarna naar bed gegaan.