Drie landen op een dag; Bosnië, Kroatië, Montenegro

Vanochtend werden we al om 5.45 uur wakker omdat we om 6.15 al opgehaald zouden worden om naar het busstation te gaan. Onze bus zou zogenaamd om 7:00 uur vertrekken:) maar dat werd 8:00 uur. We dachten dat we met 1 bus naar Herceg Novi zouden gaan, maar bleek dat we via Dubrovnik-Kroatië gingen dus een overstap hadden. Mensen zijn heel onverschillig hier. Het maakt allemaal niet uit wat ze gezegd hebben, twee minuten later is het gewoon weer anders. Bij de grens tussen Bosnië en Kroatië hebben we erg lang gewacht. Sommige passagiers werden eruit gepikt en moesten met de politie mee. De politie liep ook in de bus om de paspoorten in te nemen. Hij had een geweer en allemaal ander spul om zijn middel hangen. Ik begin grenzen steeds meer iets heel raars vinden. Een paar mensen, bijna altijd mannen natuurlijk, besluiten dat dit stuk van een bepaald volk is, zet er een hel omheen en dan mag je er alleen langs als je het juiste boekje hebt. Een stuk grond die van niemand is, lijkt mij steeds vaker een aantrekkelijk idee. Ruilen met wat je hebt, een community vormen zonder oordelen, ik geef de kinderen les, een ander zorgt voor het eten. Heerlijk lijkt mij dat. Na deze week in Bosnië ben ik nog bewuster geworden van de vieze spelletjes van de politiek. 

Eenmaal in Dubrovnik aangekomen, hoefden we toch niet over te stappen. Arda en ik laten het ook maar allemaal gaan, we zien wel waar we terechtkomen, dachten we op een gegeven moment.

De bus zelf was wel heel erg lachen. Echt zo een jaren ‘80 Turkije bus ( mensen die in de jaren ‘80 in Turkije met de bus hebben gereisd, weten wat ik bedoel), met ook echt jaren ‘80 muziek, George Michael Careless Whisper en zo:))) We hadden mooi uitzicht, Arda had een film gedownload, dus helemaal fijn. We moesten wel zes keer langs een grenspost! Heel raar. 

Eenmaal in Herceg Novi aangekomen, regende het vreselijk en dat bleef ook de rest van de dag. Best wel balen, want hier is eigenlijk niets anders te doen dan zwemmen en chillen. We blijven hier twee nachten, hebben een huisje aan het strand maar helaas hebben we er niets aan. We hebben maar pizza besteld omdat het echt te hard regende om naar buiten te gaan, en verder hebben we op het balkon en in de kamer gezeten. En nu maar hopen dat het morgen wat beter wordt. 

Hieronder nog een stukje over Bosnië. 

We zijn nu dus in Montenegro, ons tweede land van deze reis. Bosnië heeft mij veel gedaan. Ik ben anders tegen dingen aan gaan kijken, heb onwijs veel geleerd en ben een stuk wijzer geworden, of juist niet want nu ben ik helemaal in de war. Het enige wat ik goed weet, is dat de Bosniakken (De Bosnische Moslims) vreselijk zijn behandeld door de Serviërs en de Kroaten, en dat de wereld alleen maar heeft toegekeken en dat nog steeds doet. Op papier hebben ze wel vrede gesloten maar het is heel fragiel. In Mostar dagen de Kroaten de Bosniakken op allerlej manieren uit, reuzekruis op de top van de hoogste berg, fascistische leuzen op de muren etc. etc. Het zou mij niet verbazen als er binnen een paar jaar weer oorlog zou uitbreken in deze regio. 

Ik heb Bosnië in mijn hart gesloten en wil graag terugkomen. Moslims zijn niet te generaliseren en zijn in elke streek anders, maar ik heb in geen enkel Islamitisch land  zulke lieve, begripvolle, niet oordelende Moslims tegengekomen. Ze staan waar een religie voor zou moeten staan; liefde, vergeving en acceptatie. Heel mooi💜