Karaman’ın koyunu

22 juli 2022 - Karaman, Turkije

Ik heb gisteravond niet geschreven maar ik wil alsnog mijn dag en thoughts over gisteren ‘op papier’ zetten, vandaag dat ik alsnog schrijf.

Vandaar was een reisdag voor ons, wel eentje met veel emoties en ups and downs.

In de ochtend zou de taxi om 9 uur komen om ons naar Antalya te brengen. De jongens waren zo laat naar bed gegaan dat we ze letterlijk het bed uit moesten sleuren om ze mee te krijgen. Sinan en ik daarentegen waren op tijd wakker, hebben ontbeten, afscheid genomen van alle mensen waar we mee kennis hebben gemaakt, telefoonnummers uitgewisseld met de belofte om elkaar weer eens te zien. 

Toen we in de taxi zaten, gooiden de eigenaren water achter ons aan, zo mooi. Dit is een traditie in Turkije. Je gooit water achter je gasten aan zodat ze weer snel terug zullen komen en je elkaar weer zult zien.

De reis ging heel vlot. Met z’n vijven in een taxi zitten, en dan met vier grote jongens/mannen gaat niet altijd even makkelijk, maar we hebben een systeem gevonden dat we steeds makkelijker doen. Het komt erop neer dat ik bij Sinan op schoot zit (dubbelgeklapt) en dat voor de rest iedereen comfortabel een eigen plekje heeft:)

De taxi bracht ons naar het huis van Sinans vader, die op zijn beurt weer samen met mij Arda naar het vliegveld bracht. Mijn kindje gaat namelijk voor een paar dagen naar Istanbul, naar de familie van zijn vader.

We namen afscheid, ik heel emotioneel mijn zoon vooral op zijn pubers nonchalant en verveeld. 

Wij vieren moesten daarna wachten op de bus richting Karaman. Mijn schoonvader had geen vast tijdstip doorgegeven dus was het gewoon wachten tot ze ons belden en zeiden dat we konden komen. Voor iemand als ik die voor rust, reinheid en regelmaat gaat, was dit een beetje niet heel rustig:) 

We hebben van 13.00 tot 16.30 uur gewacht en daarna konden we vertrekken.

De bus was geen megabus maar zo een 15 persoons busje. Heel comfortabel en prima. De chauffeur reed op zijn Turks (inhalen bij scherpe bochten, toeteren, 100 rijden waar je 50 mag), maar we zijn toch heelhuids aangekomen. De rit richting Karaman was echt prachtig! Dwars door de bergen van Toroslar, het uitzicht was fantastisch! Onderweg zijn we, zoals het traditioneel hoort, ergens gestopt voor een pauze. Dan kom je die bus zo uit, half verkreukeld, van de bussfeer opeens op een wegrestaurant waar je frutselt en eten kunt kopen. Heel typisch Turks, and i think that’s beautiful.

Rond 22.00 uur kwamen we aan bij het huis van Sinans ouders.

Zijn ouders hebben een heel appartement van drie verdiepingen, waar iedereen langs kan komen en verblijven. Sinan en ik slapen dan ook op de derde verdieping en de kinderen op de tweede verdieping. Het is echt zo een familieflat waarvan ik altijd dacht dat het zou zijn bij families in Anatolië. 

Ik kom ook uit Turkije maar niet uit een familie zoals de meeste families in Europa. Mijn ouders zijn niet als gastarbeiders maar als studenten aan de uni naar Europa gekomen. De Anatolische tradities en Anatolië zelf is mij daarom vreemd. Hun gebruiken, hun tradities, alles voelt niet vertrouwd voor me. Wat het niet minder gezellig maakt hoor hier, integendeel. Ik ben dol op Sinans familie, en Sinans vader is ook een misfit(De vader is tweede generatie Turk in Nederland) in Karaman waardoor hij mij heel goed begrijpt. Karaman is een conservatieve stad met veel regels met bv. betrekking tot kleding.

Sinans vader voelt zich geen Moslim (Sinan is ook atheïst) waardoor ik mezelf geen alien voel, maar toch ook wel een beetje wel. De codes hier gaan soms tegen mijn feministische principes in. Ook voel ik mij geen ‘gurbetçi’ (immigrant) en praat niet als een ‘gurbetçi’ waardoor ik me hier ook een beetje misplaatst voel.

Toen we met de vader van Sinan erover praatten, zei ik dat ik als oplossing had, dat ik zou proberen mezelf als toerist zou zien zodat ik niet het gevoel heb dat mijn vaderland is overgenomen door de conservatieven maar dat ik als open minded en interesse zou bekijken. Dat vond hij een heel goed idee en zei dat hij ook die bril op zou proberen te doen.

Het is zo bizar dat mijn Turkije en Sinans Turkije zo verschillend zijn. Het geeft wel de tweespalt in dit land aan. Hoe erg mensen verschillen en wat een kloof er is tussen mensen. 

In de bus richting Karaman zaten allemaal Duitse-Turken waar ik me aan ergerde, terwijl ze allemaal heel lief waren. Mijn tekortkoming, absoluut, maar ik merkte dat ik mij ergerde aan de manier waarop ze over Turkije praatten en hoe ze zelf Turks spraken. Het triggerde mij. Ik vond het ook gemeen van mezelf maar ik denk dat ik me hier alleen (niet eenzaam, want Sinan is bij me en ik ben dol op mijn schoonmoeder en haar zusjes) voel en iets zoek wat ik herken.

De komende dagen gaan we vanzelfsprekend van alles doen en ik ga kijken en voelen hoe ik me voel.

Ik heb er zin in, niet cynisch, ik heb er echt zin in.

Ik ga proberen om alles te bewonderen en te begrijpen en proberen  niet als een witte Turk te gedragen. Zoek maar op ‘witte Turk’. Dat is wat mijn familie is namelijk:)