Een lome dag in Hoi An

Mijn laatste volle dag in Hoi An. Morgenmiddag vertrek ik richting Thailand om daar twee nachten te verblijven en om Arda op te halen. 

Vandaag heb ik best rustig aan gedaan voor mijn doen. 

Ik werd om 5.30 uur wakker en heb mijn boek uitgelezen. Ik heb trouwens in het hotel waar ik verblijf geen leuk boek kunnen vinden dus heb ik er gisteren eentje in de boekenwinkel gekocht. Daar ben ik vandaag in begonnen.

Na mijn ontbijt vertrok ik met de fiets richting het strand. Met de fiets ben je er in 20 minuten dus heel goed te doen. De weg is ook heel makkelijk te fietsen, bijna helemaal plat en met uitzicht op de rijstvelden. Een prachtige route!

Aangekomen aan het strand vond ik een leuk strandtentje met hele fijne loungeruimtes. Daar heb ik mijn plekje ingenomen, badpak aangedaan, cocosnoot besteld, boekje erbij en ik was de komende twee uur zoet. Langer dan twee uur lukte het me echt niet om daar maar te liggen. Ik werd er helemaal kriegel van. Daarna ben ik teruggefietst naar het hotel om daar ook nog eens zo een twee uur te zwemmen en zonnen. Best heel goed van mij.  

Ik had geen zin om voor de lunch de deur uit te gaan daarom heb ik in het hotel gegeten. Het was de smerigste patat die ik ooit heb gegeten, echt heel erg. Het leek wel of ik een frituurpan vol met olie aan het opdrinken was, zo vettig was het.

Maar goed, zo goed en kwaad als het kon, heb ik het opgegeten en heb daarna op mijn kamer een dutje gedaan.

Na mijn dutje ben ik op de fiets gesprongen en naar een, dacht ik, Turks restaurant gegaan. Ik had zin in Turkse food (bol yogurtlu bulgur pilavi). Daar aangekomen, bleek de eigenaar Soedanees en de man die ernaast stond, waar ik nog hoopvol aan vroeg “Ben jij dan Turks?” bleek Egyptenaar te zijn. Ik heb toen maar humus en falafel besteld. Niet de bulgur waar ik op had gehoopt

maar wel pitabrood in ieder geval:)

Daarna heb ik nog wat rondgefietst en ben teruggekeerd naar het hotel.

Ik weet niet wat het was vandaag maar ik zat niet zo lekker in mijn vel; miste thuis, de hoek van de bank waar ik altijd zit, had behoefte aan een vertrouwd gezicht. Waarschijnlijk ben ik ook daarom op zoek gegaan naar een Turks restaurant. Ik wilde me bij familie voelen. Ik hoor jullie al denken “Er lopen overal Nederlanders rond en jij komt ook uit Nederland. Waarom niet het vertrouwde bij hen zoeken.”

Ik zou best wel het vertrouwde bij mijn Nederlandse medeburgers willen zoeken maar wij negeren elkaar hier juist een beetje omdat je het Aziatische gevoel wilt hebben en niet overal weer Nederlands met elkaar wil praten. Maar daarnaast zijn Nederlanders ook heel nuchter en individualistischer, dus als ik ze in de armen zou vliegen omdat ik mijn thuis zo mis, zouden ze me voor gek verklaren.

Een Turk zou anders reageren, die zou mij ook om de nek vliegen en direct vragen wat mijn ‘memleket’ (de oorspronkelijke stad waar je vandaan komt)is en mij thee aanbieden:)

Heel grappig, in dat restaurant waar ik ben geweest was gisteren een Turks-Nederlands stel geweest omdat zij ook Turks wilden eten. Die misten ook vast en zeker thuis:)

Overmorgen komt thuis weer een beetje dichterbij want dan ga ik mijn lieve Arda eindelijk weer zien. Wat heb ik hem gemist zeg. Ik ben benieuwd naar zijn verhalen over zijn vakantie. Ik hoop zo dat hij vreselijk heeft genoten en het niet heeft gezien als “Ik heb mijn moeder bijna drie weken moeten missen.” 

Ik heb heel erg zin om met hem weer nieuwe landen te ontdekken en lekker te filosoferen zoals we altijd op reis doen. 

Xoxo