Sapa, paradijs op aarde, zuchtttt

Daar ben ik dan, in Sapa. De treinreis ging echt voorspoedig. Zoals ik gisteren al schreef, zat ik met een Nederlands meisje in een coupè en was het supergezellig. Gekletst, gelachen en over onszelf verteld. Ik heb niet echt geslapen en was ook best moe toen ik in de ochtend om 05:30 in Sapa aankwam. Maar dat maakte niet uit want deze dag kon ik doen waar ik zin in had. Dat kan ik natuurlijk elke dag maar ik bedoel dat ik geen trekking had gepland. Dat zou morgen komen. 

Maar nog even over de nachttrein. De bedden waren echt heel erg hard maar verder wel schoon. De wc vertel ik liever niet anders gaan jullie over jullie nek. Maar ja, een reis van 8 uur, het toilet moest toch gebruikt worden... (kotsneigingen). Nu heb ik toch best veel verteld over de wc’s. Ok, changing subject; de bedden waren dus schoon:) 

Toen we aankwamen verwachtte ik een meute agressieve Vietnamezen die ons vast zouden klampen en met geweld in een taxi zouden zetten om naar Sapa te vervoeren. Zo staat het namelijk op veel Nederlandse fora. Jeeeeeessussss, wat een overdreven verhalen. Vietnamezen zijn echt een superlief volk en heel erg behulpzaam. Tuurlijk proberen ze je soms dingen aan te smeren of vragen soms meer dan nodig maar dat is overal ter wereld zo. Ik vind het echt heel erg meevallen. Als je nee zegt, is het klaar. Echt waar, Vietnamezen zijn heel leuk, niet geloven wat die zeikerds op internet zetten. Als je er niet tegen kan dat je een keer het dubbele moet betalen (voor ons is dat dan 30 cent meer of zo) dan moet je toch echt thuis blijven. 

Terug naar de trein; na het uitstappen werd ik met een shuttlebus opgehaald waarmee we nog ruim een half uur hadden naar Sapa. De weg was kronkelig, hobbelig en slecht en ik was moe, slapeloos, misselijk en een beetje chagrijnig. Even een dipje dus. 

Ik besloot deze dag rustig aan te doen en bij te komen, ook omdat ik morgen een lange trekking ga maken waar ik veel energie voor nodig ga hebben. Aangekomen in het hotel heb ik eerst ontbeten en ben daarna naar mijn kamer gegaan om bij te komen (lees whatsappen,nutteloos op internet surfen en af en toe indutten)

Toen heb ik de knoop doorgehakt en besloten om niet met de nachttrein terug te nemen naar Hanoi maar een middagbus. Dan kom ik in de avond in Hanoi aan, overnacht daar en kan dan de volgende dag fris naar Halong Bay. Ik ben echt blij met deze keuze. Dan kan ik uitgerust genieten van Halong Bay.

Na mijn middagdutje, bijkom dutje eigenlijk, ben ik naar buiten gegaan. Ik was van plan om alleen maar iets te eten, wat rond te lopen en that’s it. Maar toen ik de bergen zag, het uitzicht op de rijstvelden en dan de wolken erboven, was ik weer helemaal verliefd en in de war dat ik mijn voornemen om niets te doen, vergat. Ik heb na mijn lunch een voetenmassage laten doen, daarna in een openluchtcafè met mooiste uitzicht ooit (zie foto) een ijsje gegeten. Na deze prachtige ervaring ben ik, op mijn flip flops!, richting CatCat village gegaan. Geloof me, op flip flops deze route afleggen, is knap. Het is 5 km lopen wat niet zoveel lijkt maar het is geen recht pad. Midden door de bergen, overal gaten, geen stoep, overal honden, was een avontuur op zich. Ik had al besloten dat ik het absoluut niet zou teruglopen. CatCat village is een dorp in een vallei waar nog de etnische H’mong wonen. Het is een heel gezellig dorpje waar ze nog eeuwenoude tradities voortzetten. Omdat het in een vallei is, heb je overal een prachtig uitzicht op de rijstvelden en bergen.

Tijdens het wandelen in het dorp zag ik drie meisjes een spelletje doen. Ik had Nijntjes bij me die ik ze gaf om het ijs te breken. En het brak ook want ik heb lange tijd met ze gespeeld en met handen en voeten gecommuniceerd. Was heel leuk. Trouwens op de heenweg naar Catcat stopte er een Indiase jongen met zijn brommer naast me en vroeg of ik achterop wilde. Leek een lieve jongen maar ik heb het toch maar niet gedaan. Ik heb hem wel gevraagd of hij een stukje met me wilde meelopen omdat er overal honden liepen. Dat heeft ie gedaan, echt superlief.

Op de terugweg heb ik de brommer genomen om terug te rijden naar Sapa. Het weer was zonnig maar opeens sloeg het om en begon het te onweren en hagelen. Ik achterop die brommer, kletsnat, door gaten en hobbels scheuren, waaassss gaaaafffff. Ik heb me kapotgelachen en de driver dacht dat ik bang was en vroeg steeds:”Are you ok?” En ik “Yessss, nooo probleeemmm here.” Hij zal wel gedacht hebben wat een randdebiel. 

In mijn hotelkamer heb ik uitgerust om in de avond ook in het hotel avond te eten.

Na het avondeten was ik van plan om mijn papieren voor mijn plannen erbij te halen om nieuwe dingen te regelen. Tot mijn schrik kon ik mijn paspoort niet vinden. Ik was totaal in paniek en heb mijn backpack ondersteboven gehaald, zonder succes want geen paspoort. Na een kwartier (wat leek op uren) bedacht ik opeens dat ik het misschien in de ochtend wel bij de receptie had laten liggen. Ik in mijn pyama naar beneden rennen en ja hoor daar lag mijn paspoort in een kluisje. Het meisje had alle paspoorten van de gasten bewaard voor ze. Ik had er echt totaal niet meer aan gedacht. Ze zei nog wel:”Je hebt er sinds de ochtend niet aan gedacht en niet gemerkt dat je het zelf niet meer had?” :)) Ze had helemaal gelijk. Ik heb mijn paspoort eens goed geknuffeld en ik heb een wijze les geleerd. Nooit jezelf kwijtraken.

Ik ga nu slapen, al is het nog maar 20:00 uur. Morgen een trekking voor de boeg. 

xxx