Traveling. It leaves you speechless...

“Traveling. It leaves you speechless then turns you into a storyteller.”

Speechless, dat is het juiste woord voor de reis die ik maak en alles wat ik zie en beleef. 

Ook vandaag was weer een speechless day. 

Vanochtend om 8.00 uur stond mijn Easyrider (de bestuurder die mij met de motor van Hué naar Hoi An gaat rijden) voor de deur van het hotel. Op het eerste gezicht een open en spontane jongen. Achteraf bleek dit beeld van mij over hem helemaal te kloppen. Chin Chin, zo heette hij, was superleuk gezelschap om te hebben tijdens zo een lange reis. Hij kon mij veel vertellen, was grappig en enthousiast. Elke keer als we ergens stopten en daarna weer gingen rijden, schreeuwde hij:”Let’s gooooooo.” :))

De trip heeft 8 uur geduurd en het was het dubbel en dwars waard. We hebben niet aan èèn stuk door gereden maar vaak gestopt. Onze eerste stop was bij de Tam Yiang lagoon. Onze tweede stop was bij een waterval. Het was er zoooo gezellig, allemaal Vietnamese gezinnen die er picknickten en zwommen. Chin Chin stond erop dat wij ook gingen zwemmen. Okè dan, bikini uit de backpack vissen en zwemmen dan maar. Wat ben ik blij dat hij bleef doorzeuren want het was zoooo leuk, vooral omdat het geen toeristische attractie was.

Na deze heerlijke stop gingen we door richting de Hai van pass. Deze pass wordt geroemd als èèn van de mooiste passen van de hele wereld. Ik was dus erg blij en hyper. 

En toen was het echt echt echt tijd voor de Hai van pass. En het was gaaf gaaafff gaaaaffff. Hier was ik speechless, maar de storyteller in me komt vast nog wel naar buiten:) 

Nadat we de Hai van pass hadden gepasseerd, gingen we lunchen. Yes yess yesss, ik had zo een honger. We waren ondertussen al in Da Nang gearriveerd. Leek me een erg leuke stad, het is vooral een kuststad met stranden en zo. 

Het valt me op dat Vietnamezen niet zo veel eten. Het lijkt dat ze drie keer per dag eten en tussendoor niets nemen. De gidsen met wie ik samen tijd heb doorgebracht, keken me ook raar aan toen ik tussendoor crackers zat te eten. “You hungry?” :)) 

Ondertussen ben ik ook helemaal verbrand, mijn schouders doen zo een pijn, niet normaal. Omdat ik tot nu toe niet echt felle zon heb meegemaakt, dacht ik dat het allemaal wel meeviel, maar niet dus. Het noorden van Vietnam is bewolkt en het regent er veel vandaar dat ik laks ben omgegaan met insmeren. Ik had alleen mijn gezicht ingesmeerd verder niet. En mijn gezicht smeer ik in na een wijze levensles; ongeveer anderhalf jaar geleden smeerde ik me helemaal niet in totdat ik in mijn gezicht overal pigmentvlekken kreeg, yeeeyyyy. Die vlekken zijn niet meer weggegaan en worden donkerder als ik de zon inga. Ik baal best wel een beetje want mijn gezicht is best toegetakeld; die pigmentvlekken dus en ik ben heel erg afgevallen en dat heeft mijn gezicht ook getekend. Soms vind ik het erg maar vaak relativeer ik ook. Uiteindelijk is het een omhulsel van wat er onder zit. Dat is ons hele lichaam, een omhulsel van onze ziel. Dan kun je wel een perfecte huid hebben, als je een donkere ziel hebt, zal dat altijd in je gezicht zichtbaar zijn.

Maar goed; rond 16.00 uur kwamen we aan in mijn hotel. Dit hotel heeft zelf een heus zwembad en ligstoeltjes. Na alle homestays de afgelopen weken was dit wel even wennen voor me. 

Ik nam afscheid van Chin Chin, gooide mijn spullen in de kamer en nam direct een duik in het zwembad. Daarna heb ik nog zo een twee uur in en om het zwembad gehangen, in het hotel gegeten en mezelf proberen over te halen om toch nog old town te bezoeken. Maar nee, ik zit nu op mijn hotelkamer, probeer me ertoe te zetten naar buiten te gaan maar ik ben echt te moe. 

Voor het eerst weet ik ook niet wat ik morgen ga doen, niets voor mij.

Mijn schouders doen zo een piijjnnnnnn.

xoxo tot morgen.