Een treinreis om nooit maar dan ook nooit te vergeten

Vandaag was een dagje reizen, met de trein welteverstaan, en heel lang, 12 uur. 

Vanochtend werd ik om half 7 wakker. Om half 9 zou ik vertrekken richting Hue dus ik moest me klaarmaken. 

Even ontbeten, uitgecheckt en de taxi genomen naar het treinstation. Deze treinrit is niet zo populair onder toeristen omdat mensen niet vaak direct van Ninh Binh naar Hue reizen, en als ze dat wel doen, nemen ze het vliegtuig. Ik zat dus in de wachthal met uitsluitend locals. Dat vond ik ook wel leuk want ik heb de afgelopen dagen meer dan genoeg toeristen (en dan Vooral Nederlanders) gezien. De nachttrein die ik had genomen was echt schoon maar de dagtrein van vandaag was best vies. Ik ben superblij dat ik zo een dun lakenzak heb meegenomen, echt een uitkomst in dit soort situaties.

Verder nog wat info over de trein; hij ging 30 km. per uur en hij hobbelde alle kanten op. Wel lachen maar niet als je een gevoelige blaas hebt en niet zo graag naar het toilet gaat in de trein.

Het eerste stuk van de reis was behoorlijk saai omdat we door steden reden en het uitzicht niet interessant was. Later veranderde het landschap en was het vooral natuur en supermooi.

Ik zat in een coupè met Vietnamezen en ze boden me steeds eten aan, ook echt vlees en zo. Ik heb de zin ‘Ik ben vegetariër in het Vietnamees geleerd, is echt superhandig ‘Toi an chai’.

Ik heb wel fruit gegeten, geen idee wat het was maar was erg lekker. Tijdens de reis heb ik de echte Vietnam gezien; heel gastvrij, een glimlach op hun gezicht en zorgzaam. De kinderen speelden met een bal in de trein, iedereen zat erbij alsof ze thuis voor de buis hingen, soms kwam er een verkoper langs,roepend om zijn waar te verkopen en oma’s schreeuwden tegen hun kleinkinderen(waarschijnlijk dat ze moesten dimmen:) ). Ik heb zelf rondgelopen in de trein, een boekje gelezen, wat ge-internet, hier en daar met kindjes gespeeld, ze iets te eten gegeven en met Vietnamezen gepraat. Het praten ging heel leuk; zij spraken Vietnamees met mij en ik sprak in het Engels terug. Ik had ook gewoon Nederlands kunnen terugspreken, had helemaal niet uitgemaakt. Verder kreeg ik erg veel aandacht van iedereen. Kinderen wilden op de foto met me, echt zoooo lachen. Ik heb heel wat snapchat foto’s met ze gemaakt:))) Dit was een vermoeiende, maar een heel bijzondere ervaring. Het was geen attractie zoals Sapa of Halong bay,nee, dit was nog bijzonderder, dit was echt, dit was recht uit het hart van Vietnam. Dit was iets midden in het land, het was echter dan echt. Deze mensen hebben hun eten met mij gedeeld, een kijkje in hun leven gegeven.

Ik ben een geluksvogel dat ik dit heb mogen meemaken. Èèn van de bijzonderste ervaringen in mijn leven. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik ben zo blij dat ik niet heb gekozen voor het vliegtuig maar voor de trein. Ik zie het niet als een gemis van een dag, dit was reizen in de intenstste vorm. 

Om 22:30 uur kwamen we eindelijk aan in Huè. Natuurlijk stonden er allemaal gehaaide taxichauffeurs te wachten op slaperige, domme toeristen:) Ik moet zeggen dat ik het spannend vond om in mijn eentje een taxi te nemen op dit tijdstip maar ik dacht “Ayse, zelfverzekerd kijken en je niets laten aansmeren.” Het hotel had gezegd dat het ongeveer 50.000 dong zou moeten kosten. De taxi die me meenam, zei 100.000 dong. Ik afdingen maar hij bleef op 80.000 dong. Ik dacht dat als ik weg zou lopen hij wel oke zou zeggen, maar dat deed hij niet, shit shit shit. Toen ben ik naar een andere chauffeur gegaan en die werkte gelukkig niet onder een pet met de rest van de chauffeurs en ging akkoord met 60.000dong. In de taxi bad ik dat hij me niet naar een achteraf steegje zou brengen maar hij zette mij keurig af bij mijn hotel. Pffff, deze dag was spannender en intenser dan alle afgelopen dagen bij elkaar. Tot zover mijn treinreis. 

En dan iets totaal anders; kleding.

Het valt me op dat Vietnamezen er erg netjes en verzorgd uitzien, vooral de vrouwen. Ze hebben altijd iets met bloemetjes aan, netjes gelakte nagels en zelfs hun slippers zijn met hakjes. De backpackers daarentegen zien er zo slonzig uit als maar kan. De eeuwige harembroeken, voor de dames een topje en voor de mannen een tanktop met een Aziatisch biermerk erop. Sommigen stinken zelfs een uur in de wind. Is het de bedoeling dat je er zo slonzig mogelijk bijloopt? Is het ter compensatie van het hele jaar op je kleding moeten letten? Is het de hitte? Ik beken, ik loop de meeste tijd ook rond met flipflops,harembroeken en een topje maar ik stink niet en een beetje basic hygiëne vind ik wel zo fijn. Ik denk dat de Vietnamezen een erg vervormd beeld van Westerlingen hebben qua uiterlijk. “Wat een vieze en slonzige mensen zijn dat zeg.” zeggen ze geheid tegen elkaar. Ow jaaa, de bandjes om de polsen en enkels moeten we ook niet vergeten (guilty) en de knotjes en bandana’s in het haar(guilty too).

En nu ga ik echt naar bed want ik ben mentaal erg moe. Morgenochtend om half 9 moet ik klaarstaan want dan komt er een heel bijzondere groep mij ophalen. Het liefst laat ik jullie wachten tot morgen, maar nee dat kan ik jullie niet aandoen:)

Ik heb via internet een gidsengroep in Hue gevonden die bestaat uit jonge vrouwen. Ze zijn motorrijders en gidsen toeristen achterop hun brommer door Huè. Een deel van de opbrengst gaat naar deze vrouwen en een deel naar het goede doel. Prachtig inititatief vond ik zelf! Dit soort sterke vrouwen steun ik graag. “When women support each other, incredible things happen” That’s the spirit :) Tot morgen. xoxo