Een drukke dag

Vanochtend werden we al een stuk optimistischer wakker. We ontbeten weer goed, wat gisteren echt niet lukte en hadden zin in de dag. We zouden vandaag naar het landmijnenmuseum gaan. Dit museum is een museum 40 km. buiten de stad. We hadden buiten met een tuktuk afgesproken die ons zou ophalen. Hij was netjes op tijd en bracht ons door dorpjes en zeer slechte wegen naar het museum. Het museum was heel erg indrukwekkend (Ik vind hier alles boeiend en indrukwekkend, ik weet het). Het museum is opgezet door een kindsoldaat die vanaf zijn tiende voor het leger van het Khmer-regime mijnen moest leggen. Later is hij weggelopen uit het leger en heeft zich aangesloten bij de bevrijders. Na de oorlog heeft hij zich ingezet om mijnen te vinden en onschadelijk te maken omdat landmijnen duizenden slachtoffers hebben gemaakt en nog steeds maakt. Er zijn nog steeds duizenden landmijnen onder de grond van Cambodja die gevonden en onschadelijk gemaakt moeten worden. De oprichter van het museum heeft de mijnen die hij heeft opgespoord dus onschadelijk gemaakt en tentoonstelt ze nu. Naast de mijnen en bommen zijn er verhalen van slachtoffers en andere informatie over de oorlog. We kregen er een audiogids bij en dat was echt heel nuttig. Ik werd stil van alle ellende, verdriet en pijn die ik las en zag in dit museum. 1/3 Van de Cambodjanen is vermoord door het Khmer-regime en door de Amerikanen die bommen hebben gedropt. Dat is een schrikbarend aantal en het rare is, is dat het nog maar kort geleden is gebeurd. In 1979 is het Khmer regime pas gevallen, dat is 39 jaar geleden. Ook hierna heeft de leider Pol Pot nog gewoon in de VN gezeten en is de genocide heel lang niet erkend. Ter vergelijking; Hitler vergast 6 miljoen mensen maar blijft in de VN zitten en wat hij doet wordt niet erkend als genocide. Dit is exact wat er is gebeurd met het Khmer regime en Pol Pot. 

In Nederland leren we zo weinig over de geschiedenis van landen die meer dan 3 uur van ons vandaan liggen, lijkt wel.

Zoveel kindslachtoffers, nog steeds, die tijdens het buitenspelen op een mijn stappen en een arm of been kwijtraken.

Het museum heeft veel indruk op ons beiden gemaakt. 

Ik begrijp ook steeds beter waarom Cambodjanen zo in zichzelf gekeerd zijn en wat verdrietig ogen. Met zoveel vermoorde Cambodjanen moet het wel dat je minstens 1 familielid hebt dat je bent verloren in de oorlog, minimaal 1. 

Wat wij hebben gezien, is dat Cambodjanen hard werken, de kinderen zitten ijverig op school, ze werken hard voor hun toekomst maar je leest het verdriet in hun ogen. 

Na het museum toen we terugreden, kwamen we een stoet tegen. Het bleek een begrafenis te zijn, of beter gezegd een crematie.

Op de terugweg vroeg Arda of we naar de Mc Donalds konden. Normaal gesproken ga ik niet naar de Mc Donalds maar na de afgelopen dagen wilde ik Arda tegemoet komen en ging daarom akkoord. We vroegen de tuktukchauffeur naar de Mc Donalds maar hij kende het niet. Toen gingen we maar naar het hotel en vroegen waar de Mc Donalds stond in Siem Reap. Wat blijkt; er is helemaal geen Mc Donalds hier en niemand had ooit gehoord van de Mc. Ik liet een logo zien via internet maar totaal geen herkenning. Hoe gaaf is dat?!?! Ik was zo blij verrast met dit gegeven. Geen Mc dus voor Arda, helaas. We hebben toen geluncht in het hotel en gingen daarna naar buiten. Onze tuktukchauffeur die we al twee dagen steeds vragen ons ergens heen te brengen, liet ons een soort van markt cq kermis zien waar localen in de avond wandelen en een gezellige tijd hebben. Arda en ik wilden daar heel graag heen. Wat een verademing, je hoeft niet af te dingen, de prijzen staan erbij (bijna alles wat 3 dollar) en geen opdringerige verkopers. Was echt heel leuk om er rustig doorheen te lopen en dingetjes te kopen. Arda is hier ook nog op de trampoline geweest, dat had hij gemist.

Na dit leuke uitje gingen we naar ons hotel maar het was maar 19.00 uur en we wilden nog buiten hangen. Wat kun je in de avond in een Aziatische stad doen? Juist, of naar de night market of naar een shopping mall. Voor ons werd het de shopping mall, alleen maar om er te slenteren. Toen we er waren, zagen we een soort van Mc Donalds, Arda toch nog blij. Toen we er zaten, zat er nog een gezin met kinderen. De kinderen in Cambodja zijn over het algemeen vrij rustig, rennen niet rond en zitten altijd bij hun ouders.

Deze drie kinderen, alledrie jongens, waren totaal anders dan het gemiddelde Cambodjaanse kind. Ze waren hyperactief en helemaal doorgedraaid. Die ouders zaten er maar zielig en moe bij en zeiden helemaal niets. Arda en ik lagen in een deuk en vonden de kinderen hartstikke leuk. We hebben nog een lange tijd naar ze gekeken en om ze gelachen. 

Nu liggen we op onze kamer en gaan zo slapen. Morgen vertrekken we naar Battambang, een busreis van ongeveer 3 uur. Slaap lekker iedereen.

xoxo