Srebrenica 💔

Eigenlijk kan in wat ik vandaag heb meegemaakt, met geen woord beschrijven. Het bezoeken van Srebrenica was heel heftig, emotioneel en vermoeiend. Het heeft mij helemaal uit balans gehaald, en heb de rest van de avond niet meer kunnen rusten. De verhalen van de overlevenden en de nabestaanden, de plaatsen waar de Bosniakken (de Islamitische Bosniërs) zijn verzameld en gedeporteerd, alles hebben we vandaag gezien en gehoord.

Van Sarajevo naar Srebrenica duurt zo een 3 uur met de auto. Onze gids kwam ons met haar auto ophalen. Samen met ons gingen er ook twee Amerikanen mee, leraren geschiedenis waren ze.

Gedurende de hele tocht naar Srebrenica heeft onze lieve gids Armina ons haar eigen verhaal verteld. Ook kon ze heel veel vertellen over de plaatsen waar we langskwamen.

In Srebrenica hebben we van een oorlogsslachtoffer en overlevende Hasan zijn verhaal gehoord. Met tranen in onze ogen hebben we naar zijn inspirerende verhaal geluisterd. Hij werkt nu zelf in de batterijfabriek die tijdens de oorlog dienst deed als basis voor de Nederlandse NATO soldaten en die nu een memorial center is. Ik zou hier zo graag willen opschrijven wat ik allemaal heb meegemaakt maar het lukt mij gewoonweg niet. Ik ben er te diep door geraakt waardoor ik het niet kan vertellen. Het enige wat ik wel kan zeggen; Ga erheen! Sluit je ogen niet voor deze genocide die nog maar 24 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Na de holocaust heeft Europa ‘Nooit meer!’ gezegd toch?! En toch is het gebeurd! Onder onze neus, terwijl NATO soldaten daar waren nota bene. Duizenden slachtoffers waaronder kleine jongetjes omdat ze Moslimmannen waren. Het is verschrikkelijk! Er zou veel meer over verteld en bekend moeten worden in heel Europa, en in het bijzonder in Nederland.

Onze gids Armina was zo lief en zag dat we zo ontdaan waren dat ze ons naar verschillende waterbronnen bracht, hier konden we tot rust komen. De natuur was prachtig de waterbronnen heerlijk, en we konden heel even alles van ons afzetten.

Armina had geregeld dat wij bij locals thuis konden lunchen zodat we de plaatselijke economie konden steunen. Was zo leuk! We hebben heerlijk geluncht, ik heb zelfs twee potten pekmez (appelsiroop) gekocht, biologisch en zelfgemaakt! Nu moet ik nog drie weken met die potten rondreizen:) Niet heel handig maar ik kon het niet laten.

We waren vanavond pas om 20.00 uur thuis. We gingen nog iets eten, fruit halen en nu zijn we in ons hotel.

Morgen vertrekken we naar Konjic. Ik kijk er echt naar uit.

Ik ga nu lekker uitrusten, alles proberen van me af te zeten en morgen lekker fris wakker worden.